Jaipur’un Pazar Cennetlerinde Pazarlık Keyfi
Etkileyici olduğunu tahmin etsek de sadece gidiş-gelişi bile en az üç saati bulacak Amber Fort (Amber Kalesi) ziyareti bütün günümüzü alacağından kent içinde kalıp etrafı biraz daha keşfetmeye karar veriyoruz. Bugün Jaipur’da son günümüz olduğundan alışverişe de zaman ayırmamız gerek. Pazar alışverişini günün başında, henüz yorulmadan yapmanın daha akıllıca olacağını düşünerek yine yaya olarak ama bu defa başka yollardan Pink City‘ye iniyoruz.
Wall hanging diye satılan duvar örtüleri pek ilgimizi çekmiyor. Bizde de emsalleri olan patchwork kumaşlar. Sariler metreyle satılıyor. Normalde bir sari 6-7 metre oluyormuş. Bir dükkânda üzeri simlerle bezeli parlak mavi renkte şifon kumaş dikkatimi çekiyor. Dükkâna girip pazarlığa başlıyorum. Pazarlık burada alışverişin en önemli unsuru. Satıcının bu işten keyif aldığı o kadar belli ki, pazarlık yapmasam ayıp olacak sanki. Hemşire bu konuda antrenmanlı değil, utanıp gelen ilk teklife hemen “okey” diyor. Bense ilerlediğimi hissediyorum çünkü bayağı bir direnebiliyorum. Satıcı kumaşın metresine 3000 Rupi istiyor. “Bana 1.5 metre lazım”, “2 metreden az olmaz deseni ortadan kesemem”, “mantıklı”. Hemşire de kumaşı beğenince toplam dört metreye çıkıyoruz. Bir şalvar ve kıyasıya pazarlık ettiğim iki yastık kılıfıyla birlikte sarinin metresini 1250 Rupiye indirebiliyorum. Fiyat her ne kadar aşağı çekilirse çekilsin daha da aşağıya çekilebilir gibi bir düşüncem olmasına karşın yine de kendimi küçük bir zafer kazanmış gibi hissediyorum. Sonuç olarak satıcı sattığı, biz satın aldığımız fiyattan mutlu, pazar deneyimi yaşamaktan mesut pazardan çıkıyoruz.
Maymun Tapınağı
Artık ortama alışmış olmanın ötesinde ritmine de ayak uydurmuş, farklı mekânlar arasında yürüyerek değil de sanki kayarak ilerlerken, yoldan çevirdiğimiz bir tuktukçuyla 400 Rupiye anlaşıp çok uzakta olmadığını bildiğimiz Monkey Temple‘a (Maymun Tapınağı) doğru yol alıyoruz. Anladığım kadarıyla buradaki tapınakların çoğu yüksek oranda maymun nüfusu barındırdığı için maymun tapınağı olarak anılıyor. Jaipur’a gelen turistlerin en gözdesi, bir gölün arkasında yükselen Galtaji Tapınağı. Bizim gittiğimiz ise Galtaji kadar heybetli olmayan ve adını hala bilmediğimiz ama manzarası kesinlikle mükemmel olanı. Gölü tamamen ıskalamış olmamız da mümkün elbette(!) Tapınağın bulunduğu arazinin girişinde keçilerin, domuzların dolandığı yüksek bir kapı var. Tuktukçu dışarı park edip, dönüşümüzü bekliyor.
Kapıdan geçtikten sonra büyülü bir atmosfere dalıyoruz. Bir tepenin üstünde bulunan tapınağa dönerek tırmanan yolda yürürken, sol tarafımızda yan yana sıralanmış çadırlarda yaşayan aileler görüyoruz. Biri dökme suyla bulaşık yıkıyor. Bir kabın içindeki sıcak suyu, kabı iyice temizledikten sonra bir diğerinin içine döküyor. Akan suyun olmadığı koşullardaki titizliği dikkat çekici. Etraftaki insanlar çok yoksul görünüyor. Para karşılığında fotoğraf çektirmek istiyor yaşlı bir adam.
Yolun sola kıvrıldığı köşede arkası bize dönük duran bir inek var. İneğin arkasından çıkan şeyin ne olduğunu biraz yaklaşınca anlıyoruz; bir bebek doğuruyor! Altına serilmiş bir bez var, ineğin suyu bir anda bu bezin üstüne boşalıyor. Buzağının yarısı çıkmış, kafa değil ayaklar önden geliyor. Doğum yapan inek hiç ses çıkarmıyor.
Etrafta gezinen yüzlerce maymun var. Aşağıdan paketine 10 Rupi verdiğimiz fıstıklardan bir kısmını avucuma alıp küçükçe bir tanesine uzatıyorum. Dikkatlice yaklaşıyor, büyük bir nezaketle bir eliyle avucumu tutup diğeriyle içindeki fıstıklardan alıp kabuğunu kırdıktan sonra içindekini ağzına atıyor. Elleri o kadar yumuşak ki, eriyorum. Göz göze geliyoruz. Unutulmaz bir an.
Tapınağın bulunduğu tepeye vardığımızda çarpıcı Jaipur manzarasıyla karşılaşıyoruz. Güneş batmak üzere. Merkezin gürültüsünden uzak bu virane ama bir o kadar da büyüleyici tapınaktan kenti seyrediyoruz. Tuktukçuya söz verdiğimiz için ne yazık ki güneşi batırmadan tapınaktan ayrılıyoruz.
Bu sessiz atmosferden çıktıktan sonra tuktukla şehir merkezine dönüş yolunda bir anda ortasına düştüğümüz hiç kesilmeyen korna gürültüsü artık bizim için atonal da olsa bir senfoni aşamasına geçmiş durumda. Sinirlerimiz boşaldığından olsa gerek dakikalarca bitmek bilmeyen bir gülme krizine tutuluyoruz.
Duyguları Hazmetme Anı
Merkeze gelince artık yollarını aşağı yukarı bildiğimiz Pink City‘nin önünde uzanan ana caddede inip yemek yemek için yine haritada işaretlediğim ve uzakta olmayan bir vejetaryen restorana gitmeye karar veriyoruz. Leziz Hint yemeklerinden sonra Jaipur’un akşam saatlerindeki havasını, sokaklarını koklamak, insanlarını gözlemlemek için otele yürüyerek dönerken restoranın yakınlarında üstü ışıklarla süslenmiş büyük bir bina dikkatimizi çekiyor. Önünde upuzun bir kuyruk var. Mabede benzeyen bu bina meğer bir sinema salonuymuş, insanlar da bilet kuyruğunda.
Oteldeki odamızın açıldığı terasta günümüzü değerlendirirken ikimizin de en çok Monkey Temple‘dan etkilendiği ortaya çıkıyor. Şimdiye kadar Hindistan’a dair ne gördüysek sanki bu tapınakta bir araya gelmiş. Sessizlik bunlara dair değil elbette ama o sessizlik de gördüklerimizi hazmetmemize yol açmış. Maymunla yakınlaşma, sessizce doğum yapan inek, zor koşullarda da olsa temizliğini ihmal etmeden hayatını sürdüren insanlar, batmaya başlayan güneşin rengiyle bir örnek toprak zeminin ve tapınağın kırmızıya çalan rengi, tapınağın avlusunda yaygara yapmadan uçurtma uçuran çocuklar… Tanık olduğumuz yoksulluğun içinde onurlu bir duruş da var, öyle ki dilencilik bile bu duruşu zedelemiyor. En azından bizim duygularımız bu yönde. Antik çağlardan beri süregelen bir kültür ve medeniyet olduğunu unutmadan, sanırım Hindistan’ın büyüsüne kapılmış durumdayız.
